https://islamansiklopedisi.org.tr/bisr-b-mansur
Sem‘ânî ve İbnü’l-Esîr onu Ezd’in kollarından Benî Süleym’e nisbetle Süleymî diye anarken Zehebî ve İbn Hacer Bağdat yakınlarında bir yer olan Selîm’e nisbetle Selîmî nisbesini tercih etmişlerdir. Ayrıca Basrî ve Ezdî nisbeleriyle de tanınır. Eyyûb es-Sahtiyânî, Süfyân es-Sevrî, İbn Cüreyc ve Âsım el-Ahvel gibi râvilerden hadis rivayet etti. Kendisinden de oğlu İsmâil, Bişr el-Hâfî, Abdurrahman b. Mehdî, Süleyman b. Harb, Ali b. Medînî ve Fudayl b. İyâz’ın da dahil olduğu otuzdan fazla râvi hadis nakletti. Ahmed b. Hanbel başta olmak üzere muhaddisler tarafından güvenilir bir râvi kabul edilen Bişr b. Mansûr’un rivayetleri Ṣaḥîḥ-i Müslim, Ebû Dâvûd ve Nesâî’nin es-Sünen’leri, Ebû Nuaym’ın Ḥilye’si gibi çeşitli kaynaklarda yer almıştır.
Kaynaklar’da Bişr’in günde beş yüz rek‘at namaz kıldığı, dönemindeki âbid ve zâhidlerin en faziletlisi olduğu, önceden hazırladığı kabrinin başında Kur’ân-ı Kerîm’i hatmettiği ve Kur’an’ın üçte birini her gün kendine vird edindiği rivayet edilir. Abdurrahman b. Mehdî, Ali b. Medînî gibi meşhur muhaddisler Allah korkusu ve gönül zenginliği hususunda Bişr b. Mansûr’un bir benzerini görmediklerini belirtirler.
BİBLİYOGRAFYA
Buhârî, et-Târîḫu’l-kebîr, II, 84.
Ebû Nuaym, Ḥilye, VI, 239-243.
Sem‘ânî, el-Ensâb, VII, 123-124.
İbnü’l-Cevzî, Ṣıfatü’ṣ-ṣafve, III, 376-377.
İbnü’l-Esîr, el-Lübâb, II, 133-134.
Mizzî, Tehẕîbü’l-Kemâl, IV, 151-154.
Zehebî, Mîzânü’l-iʿtidâl, I, 325.
a.mlf., Aʿlâmü’n-nübelâʾ, VIII, 359-361.
İbn Hacer, Tehẕîbü’t-Tehẕîb, I, 459-460.
a.mlf., Taḳrîbü’t-Tehẕîb, I, 101.
