CA‘FER es-SÂDIK
İsnâaşeriyye’nin altıncı, İsmâiliyye’nin beşinci imamı, Ca‘ferî fıkhının kurucusu.
İSNÂAŞERİYYE
On iki imam sistemini benimseyen Şiî fırkası.
ŞÎA
Hz. Peygamber’in vefatından sonra devlet yönetiminin Hz. Ali’ye ve onun soyundan gelenlere ait olduğu düşüncesi etrafında birleşen çeşitli grupların ortak adı.
AHBÂRİYYE
İmâmiyye Şîası içinde, dinî hükümlerin tek kaynağı olarak sadece kendi imamlarının rivayetlerini esas kabul edenlere verilen ad.
USÛLİYYE
İmâmiyye Şîası geleneğinde dinî hükümlerin aklî istidlâl yoluyla elde edilebileceğini savunan ekol.
GAYBET
Özellikle İsnâaşeriyye inancında görülen, on ikinci imamın ölmeden insanlar arasından ayrılıp gizlenmesi mânasında bir terim.
TÛSÎ, Ebû Ca‘fer
İmâmiyye Şîası’na mensup çok yönlü âlim.
HİLLÎ, Muhakkık
Şiî fıkhına dair Şerâʾiʿu’l-İslâm adlı eseriyle tanınan âlim.
ŞERÎF el-MURTAZÂ
İmâmiyye’nin önde gelen fıkıh ve kelâm âlimi, edebiyatçı, Bağdat’taki Tâlibîler’in nakibi.
ŞEHÎD-i EVVEL
Usûliyye akımının öncülerinden ve Cebeliâmil ekolünün kurucusu Şiî âlimi.
ENSÂRÎ, Şeyh Murtaza
Merci-i taklîd kabul edilen Şiî âlimi.
BİHBEHÂNÎ, Muhammed Bâkır
Şiî ulemâsınca hicrî XII. yüzyılın müceddidi olarak kabul edilen ve Ca‘ferî fıkhında Usûlî mektebini hâkim kılan müctehid.
MERCİ-i TAKLÎD
İmâmiyye Şîası’nda fetvasına başvurulan en yetkili müctehid.
VELÂYET-i FAKĪH
Humeynî tarafından ileri sürülen siyasal teori.