İSNÂAŞERİYYE
On iki imam sistemini benimseyen Şiî fırkası.
İMÂMİYYE
İmâmeti dinin esaslarından kabul eden, bazan Şîa ve İsnâaşeriyye ile eş anlamlı olarak kullanılan Şiî fırkaların ortak adı.
İSMET
Peygamberlerin günahtan korunmuş olduğunu ifade eden terim.
EHL-i BEYT
Hz. Peygamber’in aile fertleri için kullanılan bir tabir.
ÂL-i ABÂ
Hz. Peygamber’i ve yakın akrabasından belli kişileri ifade eden, daha çok Fars ve Türk edebiyatında kullanılan bir tabir.
SEYYİD
Hz. Peygamber’in soyundan gelenleri ifade eden bir terim.
FÂTIMA
Hz. Peygamber’in soyunu devam ettiren kızı.
ALİ
İlk müslümanlardan, Hz. Peygamber’in damadı ve Hulefâ-yi Râşidîn’in dördüncüsü (656-661).
HASAN
Hz. Peygamber’in torunu, Hz. Fâtıma ile Hz. Ali’nin büyük oğlu.
HÜSEYİN
Hz. Peygamber’in torunu, Hz. Fâtıma ile Hz. Ali’nin küçük oğlu, Kerbelâ şehidi.
ZEYNELÂBİDÎN
İsnâaşeriyye’nin dördüncü ve İsmâiliyye’nin üçüncü imamı kabul edilen tâbiî.
MUHAMMED el-BÂKIR
İsnâaşeriyye’nin beşinci ve İsmâiliyye’nin dördüncü imamı.
CA‘FER es-SÂDIK
İsnâaşeriyye’nin altıncı, İsmâiliyye’nin beşinci imamı, Ca‘ferî fıkhının kurucusu.
MÛSÂ el-KÂZIM
İsnâaşeriyye’nin yedinci imamı.
ALİ er-RIZÂ
İsnâaşeriyye’ye göre on iki imamın sekizincisi.
MUHAMMED el-CEVÂD
İsnâaşeriyye’nin dokuzuncu imamı.
ALİ el-HÂDÎ
Ali evlâdından biri ve on iki imamın onuncusu.
HASAN el-ASKERÎ, Hasan b. Ali
İsnâaşeriyye Şîası’nın on birinci imamı.
MEHDÎ el-MUNTAZAR
İmâmiyye Şîası’nca halen gaybet halinde olduğuna, gelecekte mehdî olarak ortaya çıkıp dünyada adaletli bir düzen kuracağına inanılan on ikinci imam.