DİN
FIKIH
İslâm ibadet ve hukuk ilmi.
HÂKİM
Hukukî hükümlerin koyucusu ve kaynağı anlamında fıkıh usulü terimi.
KANUN
Bir devlette yetkili kamu organı tarafından çıkarılan uyulması zorunlu, genel, sürekli ve soyut hukuk kuralları anlamında bir hukuk terimi.
MEŞRÛ
MİLLET
NÂMÛS
Cebrâil, ilâhî kanun, şeriat, Tevrat gibi anlamlarda kullanılan bir terim.
MAKĀSIDÜ’ş-ŞERÎA
Genelde dinin, özelde ibadetler ve hukuk alanındaki dinî hükümlerin gayeleri anlamında bir tabir.
EDİLLE-i ŞER‘İYYE
HÜKÜM
Kelâm, mantık ve fıkıh ilimlerinde kullanılan bir terim.
NESİH
Şer‘î bir hükmün daha sonra gelen şer‘î bir delille kaldırılması.
YASA
Moğol ve Türk devletlerinde emir ve kanunları ifade eden terim.
ÖRF
Toplumda genel kabul gören, sürekli veya baskın tatbikatı bulunan sosyal davranış biçimleri ve dildeki yerleşik kullanımlar anlamında bir terim.
HAK
İslâm literatüründe çeşitli anlamlarda kullanılan bir terim.
HAKİKAT
Çeşitli anlamlarda kullanılan felsefe ve tasavvuf terimi.
SİYÂSET-i ŞER‘İYYE
Kamu otoritesinin özellikle kamu hukuku alanında dinin genel ilkelerine ters düşmeyecek düzenlemeler ve bu çerçevede uygulamalar yapma yetkisi.
ŞER‘U MEN KABLENÂ
Hz. Muhammed’den önceki peygamberler vasıtasıyla bildirilen dinî hükümler.